Rincon 7-11sep07

Rincon (7 – 11 september07)

Op de passage van Savu naar Rincon (150 Mijl) hebben we weinig wind. Ieder zuchtje uit welke windstreek dan ook wordt benut. Gennaker omhoog gennaker omlaag, genua uit- genua inrollen, grootzeil gijpen, nieuwe koers, motor aan, motor uit. We zijn in Kupang te weten gekomen dat we in Bali pas weer diesel kunnen tanken en mits zuinig met de brandstof, langer in de rurale gebieden van nabij gelegen eilanden kunnen verblijven. Met het vissen lacht het geluk ons wederom toe. Nog voordat we het eiland Rincon bereiken vangen we maar liefst vier tonijnen, alle hengels en handlijnen die we achter de boot hebben uitgeworpen worden aangebeten en een mega vangst valt ons ten deel. Iedereen staat met hengels en handlijnen te goochelen om de tonijnen snel maar voorzichtig naar de romp van De Pelikaan te brengen. De geschenken van Neptunus worden met grootste zorg en behendigheid van volleerde vissers m.b.v. een GAF (stok met aan het einde een scherpe kromme stalen haak) over de reling aan dek getrokken. Vooral geen verspilling is hier het devies. Na de vangst worden over de VHF (marifoon) alle vrienden uitgenodigd (Luna, OhanaKai en Moorea) voor een feestmaal op De Pelikaan. Als de plons van het anker nog zachtjes nagalmt wordt de BBQ in stelling gebracht en kan het feest beginnen. Een van de mooie aspecten van het cruisers leven is het delen van simpele dingen in zijn bestaan. Tijd is van ondergeschikt belang en het voor elkaar iets kunnen betekenen is belangrijker dan dat wat het je per saldo zou kunnen opleveren, dat is iets wat we tijdens de reis hebben geleerd.
Vlak voor zonsondergang zien we vanuit de kuip een Komodo Varaan vanuit het struikgewas het strand opkruipen. Hij is lelijk maar elegant tegelijk en beweegt zich al slingerend met zijn veel te lange staart in de richting van de ankerplaats. Oooo’s en Ahhh’s vallen de draak op het strand ten deel alwaar nog een collega ten tonele is verschenen. Op ruime afstand kijken we verbaasd toe hoe snel deze unieke schepselen kunnen rennen wanneer ze beiden een sprintje inzetten, da’s dan duidelijk voor als we te dichtbij zouden willen komen.
De baai is groot maar de ankermogelijkheid voor vier boten is beperkt. Als de wind s’nachts vanuit de bergen naar beneden komt, swingen de boten vervaarlijk achter hun ketting. Met een 3 meter verschil in hoog en laag tij wordt de actie radius van elke boot vergroot en liggen we nu eigenlijk veel te dicht bij elkaar, diep in de nacht worden we wakker van gekraak nog voor we een stootkussen tussen de Luna en ons kunnen aanbrengen ligt de vlaggenstok ernaast. In het holst van de nacht halen we het anker op om te verkassen. De gebroken nacht wordt beloond met maar liefst drie Komodo’s op het strand de andere ochtend. Op ruime afstand tuffen we langzaam met onze dinghy langs het strand. Maar voor de ideale foto moeten we wel iets dichterbij zien te komen en durven uiteindelijk aan land voor een ultieme kennismaking met deze unieke draken.
Op het strand is een immense hoeveelheid drijfhout aangespoeld, met zijn vijven beginnen de kinderen aan een nieuw project en bouwen een heus vlot waarmee zij de baai willen oversteken. Worden dit soort bezigheden in Nederland voor teambuilding georganiseerd, hier is het onderdeel van dagelijkse routine geworden, als je het mij vraagt dan zouden deze kinderen inmiddels tussen de draken op een onbewoond Rincon nog overleven.


Auf der Passage von Savu nach Rincon (150 Meilen) haben wir wenig Wind. Jede kleine Brise, aus was fuer einer Richtung sie auch kommt, wird genutzt. Genaker hoch, Genaker runter, Genua ausrollen, Genua einrollen, Motor an, Motor aus. Wir haben in Kupang in Erfahrung gebracht, das wir erst in Bali wieder tanken koennen und darum sparsam mit unserem Diesel umgehen muessen, wenn wir laenger in den abgelegenen Gebieten der Inseln bleiben wollen. Beim Fischen haben wir mehr Glueck. Kurz bevor wir die Insel Rincon erreichen, fangen wir vier Thunfische. Alle Angeln und Handleinen die wir hinter dem Boot herziehen, haben einen Fang. Die ganze Pelikaancrew hat entweder eine Angel oder eine Handleine vorsichtig reinzuholen. Die Geschenke des Neptunus werden mit grosser und professioneler Sorgfalt eines Fischers an Bord geholt. Alle Freunde werden uebers Radio zum Festmahl auf dem Pelikaan eingeladen. Wenn der Anker gefallen ist und der Gasgrill auf dem Deck installiert ist kann das Fest beginnen. Jeder bringt etwas mit. Wir sind alle in der gleichen Situation, unser Vorrat wird jeden Tag kleiner. Das schoene an diesem Nomadenleben ist zu teilen. Je weniger man hat, desto einfacher ist es. Zeit spielt nur eine Nebenrollen und einander Helfen ist viel wichtiger, dann darauf zu achten was es letztendlich einbringt. Das haben wir auf dieser Reise gelernt. Kurz vor Sonnenuntergang sehen wir dann auch noch den ersten Komodo Drachen aus dem Gebuesch ueber den Strand kriechen. Er ist ganz schoen haesslich doch zugleich elegant bewegt er sich mit seinem viel zu langem Schwanz in Richtung Ankerplatz. Mit Ooooohhhh und Aaaaahhhhh wird er bestaunt, als noch ein zweiter auf dem Strand erscheint. Mit respektvollem Abstand wundern wir uns wie schnell diese einmaligen Tiere rennen koennen. Das ist gut zu wissen, fuer den Fall das wir beim naechsten mal ein bisschen naeher dran kommen wollen. Die Bucht ist gross, aber die Ankermoeglichkeiten sind fuer vier Boote durch das tiefe Wasser begrenzt. Wenn nachts die Fallwinde aus den Bergen anfangen, schwingen die Boote hinter ihren Ankern. Mit drei Meter Gefaelle zwischen den Gezeiten wird der Raduis von den Booten vergroessert und liegen wir eigentlich viel zu dicht beieinander. Noch bevor wir einen Fender zwischen Luna und uns anbringen koennen, haben wir deren Flaggenmasten erwischt. Mitten in der Nacht muessen wir uns nach einem anderen Platz umsehen, aber die gestoerte Nachtruhe wird mit drei Komodo Drachen auf dem Strand am anderen Morgen belohnt. Mit grossem Abstand fahren wir mit unserem Beiboot am Strand entlang. Fuer das perfekte Foto muessen wir aber naeher dran. Letztendlich trauen wir uns an Land und verbringen dort einen ganzen Morgen die Drachen zu beobachten. Auf dem Strand liegt auch eine riesige Menge Treibholz. Zu fuenft beginnen die Kinder ein Flott zu bauen um die Bucht zu ueberqueren.. In Holland werden solche Abenteuer in einem Survivalwochenende zur Teambildung organisiert, hier ist es teil taeglicher Routine. Ehrlich gesagt denk ich das diese Kinder inzwischen auf einem unbewohnten Rincon, zwischen den Komodo’s ohne Probleme ueberleben koennen.