Crossing Suakin - Egypten

Suakin (Soedan)- Ras Banas Egypte 24apr-4mei08

Als we na een kort bezoek aan Port Soedan met de bus terugkomen in Suakin, lichten we direkt het anker en varen nog diezelfde avond in de richting van Egypte of beter gezegd, zover de wind ons noordelijk toelaat. Eigenlijk is er weinig wind en motoren we ons op het gemakje een weg richting het noorden. De volgende dag (25apr08) maken we, om de stof en de hitte van Africa van ons af te zwemmen, nog een korte stop bij een rif. Nog steeds mogen we ons gelukkig prijzen, dat we geen tegenwind hebben. Te mooi om waar te zijn krijgen we ook nog een zuiderbriesje van 18knopen in onze rug. We boeken 18uur achtereen goede vorderingen, maar als s’nachts de wind eerst in een keer wegvalt en plotseling uit de andere richting komt lijkt het gedaan met ons geluk.
De windvaan kan de boot niet zo snel draaien en zo komt de giek een paar keer gevaarlijk over onze hoofden zwaaien. Aanvankelijk kunnen we nog bij 15knopen wind op de motor tegen de wind in varen, maar als de wind oploopt naar de 25knopen, de golven steilen en ras hoger worden lijkt het meer op hakken met de botte beilen en besluiten achter een klein schiereilandje in het zuidelijke deel van Egypte beschutting te zoeken en op betere windomstandigheden te wachten. De windmeter laat bijna een hele week windsnelheden tussen de 25 en 35 knopen zien. De Pelikaan verdwijnt langzaam onder een bruine laag zand en stof. Het is onmogelijk om de luiken open te houden. Het eilandje blijkt een klein kite- en windsurfparadijsje te zijn. Bruce van de Ohana Kai, Bart van de Luna en Vincent varen de hele week met hun dinghy naar het strand om hun kite’s op te laten. Voor de kinderen is er alle ruimte om te rennen en te spelen. Op het strand wonen drie militairen, die nauwlettend in gaten houden, dat we met z’n allen bij het kleine strandje blijven en niet ongeoorloofd de woestijn inwandelen. We zijn eigenlijk nog helemaal niet ingeklaard en mogen dus nog geen blote voet op de Egyptische (zandbak) wal zetten, maar met een paar blikjes cola, zak chips en een paar koekjes die Bart namens de zeilende delegatie overbrengt, knijpen ze beide oogjes dicht en komen steevast elke middag even buurten als we met de kites en surfboard tekeer gaan. Ieder ander mens zou als een stekker gebaalt hebben als je in de middel of “no where” vastzit, maar voor ons vliegt (af en toe letterlijk) een schitterende week voorbij. Ondanks de wind doen we ook een aantal pogingen om te snorkelen en we zijn aangenaam verrast hoe mooi de riffen er in deze uithoek bijliggen en misschien wel juist daarom!? Wij hebben toch heel veel mooie onderwater beelden in ons hoofd, maar dit slaat echter bijna alles!