Soedan (Suakin) 22-24 april 2008
Door: Iris&Vincent
Blijf op de hoogte en volg Zeilboot
05 Mei 2008 | Soedan, Khartoem
Soedan (Suakin) 22-24 april 2008
Aan de ruines te zien heeft Suakin betere (donkerdere) tijden gekend. Want was Suakin tot na de 2de wereldoorlog niet het laatste van de nog actieve slavenhandelscentra in Afrika?! Nu is het een oud en vervallen woestijndorp.
Door deze coulisse kan je met een beetje fantasie de uit koraal opgemetselde bouwwerken ontwarren met haar prachtige pagoden en arabische gevormde vensters, erkers en deuren, allen vervallen tot ruines. De mensen lijken ingetrokken bij hun geiten en kippen en delen gedwee de uit drijfhout met blik opgetrokken hutjes samen met hun schamele vee. Kennelijk berustend in hun armoede doet het ons meer aan een stal dan aan een woning denken. Water wordt met ezelskarren door het dorpje rondgebracht, en verzamelen alle mannen zich in het theehuis bij de kleine groentemarkt.
Zoals altijd begeven we ons het liefst onder de lokale bevolking en eten bij hun aan tafel zodat we ook de keuken van dichtbij mogen beleven. Het mag dan ook een wonder zijn dat we dagen na dit culinaire uitstapje ons kip lekker blijven voelen. De maag was al heel wat gewend maar dit smerige bonenpapje met kebab brood en
gegrild lamsvlees deet anders vermoeden!
Met de ruines van Suakin en traditionele Yeminitische volks muziek op de achtergrond vieren we samen met de crew van Ohana Kai, Luna en Moorea een feestje uit het sprookje van 1001 Nachten.
Als we devolgende ochtend met de bus naar Port Sudan rijden wordt duidelijk dat de tijd is stil blijven staan. Onderweg zien we een woestijn bestukt met bedouinententen, kudden geiten en dromedaressen met hun herders. Ik weet zeker dat dit beeld op deze breedtgraad tot aan de westkust van Afrika niet zal veranderen. De wind komt nog steeds uit zuidelijke richting zodat we al donderdagavond 24april 2008 weer vertrekken voor een volgende etappe. Het doel is zover als de wind ons noordelijk brengt.
Aan de ruines te zien heeft Suakin betere (donkerdere) tijden gekend. Want was Suakin tot na de 2de wereldoorlog niet het laatste van de nog actieve slavenhandelscentra in Afrika?! Nu is het een oud en vervallen woestijndorp.
Door deze coulisse kan je met een beetje fantasie de uit koraal opgemetselde bouwwerken ontwarren met haar prachtige pagoden en arabische gevormde vensters, erkers en deuren, allen vervallen tot ruines. De mensen lijken ingetrokken bij hun geiten en kippen en delen gedwee de uit drijfhout met blik opgetrokken hutjes samen met hun schamele vee. Kennelijk berustend in hun armoede doet het ons meer aan een stal dan aan een woning denken. Water wordt met ezelskarren door het dorpje rondgebracht, en verzamelen alle mannen zich in het theehuis bij de kleine groentemarkt.
Zoals altijd begeven we ons het liefst onder de lokale bevolking en eten bij hun aan tafel zodat we ook de keuken van dichtbij mogen beleven. Het mag dan ook een wonder zijn dat we dagen na dit culinaire uitstapje ons kip lekker blijven voelen. De maag was al heel wat gewend maar dit smerige bonenpapje met kebab brood en
gegrild lamsvlees deet anders vermoeden!
Met de ruines van Suakin en traditionele Yeminitische volks muziek op de achtergrond vieren we samen met de crew van Ohana Kai, Luna en Moorea een feestje uit het sprookje van 1001 Nachten.
Als we devolgende ochtend met de bus naar Port Sudan rijden wordt duidelijk dat de tijd is stil blijven staan. Onderweg zien we een woestijn bestukt met bedouinententen, kudden geiten en dromedaressen met hun herders. Ik weet zeker dat dit beeld op deze breedtgraad tot aan de westkust van Afrika niet zal veranderen. De wind komt nog steeds uit zuidelijke richting zodat we al donderdagavond 24april 2008 weer vertrekken voor een volgende etappe. Het doel is zover als de wind ons noordelijk brengt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
