Brisbane 17-25mei2007
Door: Iris&Vincent
Blijf op de hoogte en volg Zeilboot
26 Mei 2007 | Australië, Brisbane
Het is 17 mei. Vanuit het oosten zie ik een gouden zon opkomen. Wanneer ik mij naar het Westen richt en nog eens het slaapzand uit mijn ogen wrijf kan ik als eerste de Glas House Mountains tegen de horizon zien opdoemen. Vaag onderscheid ik de statige vulkaantoppen, venijnig de lichtblauwe lucht in priemend, ernaast stijgen rookpluimen recht omhoog op. Ze verraden de aanwezigheid van lokale bosbrandjes die we op deze afstand kunnen waarnemen en het gemis van de noodzakelijke wint om snel ons einddoel te bereiken. Tevens betekend dit “Terra Australis in zicht”. Helaas hebben we nog een hele dag nodig om de baai richting Brisbane over te steken. Her en der verspreide zandbanken en 3 knopen stroming houden ons als een denkbeeldige magneet, in haar greep. De kustwacht, die hier in Australië voor allerlei hand- en spandiensten door watersporters kan worden opgeroepen, moet De Pelikaan via de Marifoon assisteren om aan het eind van de dag, in het donker veilig het quarantaine dok te vinden. Australië neemt het inklaren zeer serieus en we krijgen de volgende ochtend een delegatie van maar liefst 6 man aan boord. Een voor een lichten ze ons door, maar na een paar uur kunnen we met een vriendelijke lach weer afscheid van hen nemen. Op wat vuilnis, en glas ingemaakte Spagetti Saus, heilig Spaans zakje zand en een paar schelpjes met zeegras na, die in de daarvoor speciale grote gele zakken verdwijnen, zijn we nu officieel ingeklaard. De douane is buiten verwachting dus heel easy. Door alle sensatie verhalen over boetes en sancties van collega zeilers hadden we wel goed ons huiswerk gedaan. De visa’s al in Nieuw-Zeeland via internet geregeld, de aankomst via e-mail doorgegeven en de souvenirs een extra verstoplekjes gegeven. Het voordeel van deze spookverhalen is, dat we de kustlijn nagenoeg voor ons alleen hebben. De andere honderden cruisers, die zich de laatste weken in Opua verzameld hadden, zijn met z’n allen weer richting de eilanden in de Pacific vertrokken. Met een gunstige weersvoorspelling vertrokken op een dag 28 boten tegelijk, om even een idee te geven, dat het niet alleen op de A12 erg druk is. Voorbij zijn de tijden van Herman Jansen en eenzame baaien. We hebben het zeilende dorp als het ware een voorsprong gegeven en zullen ze over twee maanden ergens in de Torres Strait weer gezellig tegen komen. Eenmaal ingeklaard varen we nog 13 mijl de rivier op om midden in het centrum van Brisbane voor anker te gaan en de ontberingen van een oversteek in vorm van hamburgers weer op peil te brengen. River had al dagen nachtmerries over wegspringende BigM burgers in vorm van kangoeroes. Brisbane is een groene stad met een moderne, niet overdreven uitstraling. In hoeverre kan je niet modern zijn als je maar 180 jaar oud bent? We bezoeken het Brisbane Museum (gratis) en bekijken de replica van de “ Zeehaen” van Abel Tasman vanaf een afstandje. Ja, van een afstandje want ik heb inmiddels een aversie tegen Maritieme Museums en de mannelijke tik booten kijken. Precies 36 uur houden we in de stad vol. Vincent schrikt s’nachts wakker van de geluiden van het kerend tij en het uitgaand publiek. Smekend om een rustige baai maakt hij me wakker. Met het tij mee varen we zaterdag de 19de om 1uur s’nachts met 7 knopen een hossend Brisbane uit. Ons volgende waypoint is Mooloolaba River om eindelijk onze vrienden in Noosa te bezoeken.
Es ist der 17te Mai. Im Osten sehe ich die goldene Sonne aufsteigen. Wenn ich mir den Schlafsand aus den Augen reibe und mich in Richtung Westen drehe, sehe ich als erstes die Glas House Mountains am Horizont erscheinen. Verschwommen sehe ich die stattlichen Vulkane sich gegen den Himmel abzeichnen. “ Terra Australies” in Sicht. Daneben steigen Rauchwolken geradewegs in die Hoehe. Sie verraten kleine Waldbraende, welche wir aus dieser Entfernung sehen koennen und das fehlen von Wind um schnell unser Ziel zu erreichen. Wir brauchen noch den ganzen Tag um die Bucht nach Brisbane zu ueberqueren. Hier und da verbreitete Sandbanken und 3 Knoten Stroemung, halten uns wie ein Magnet im Griff. Die Kuestenwache die fuer allerlei Dienste durch Wassersportler uebers Radio aufgerufen wird, hilft dem Pelikaan bei Einbruch der Dunkelheid auf Kanal 73 sicher das Quarantaene Dock zu finden. Australien nimmt das Einklarieren sehr serieus. Am naechsten Morgen bekommen wir sechs Zollbeamte und zwei Quarantaine Mitarbeiter an Bord. Einer nach dem anderen wird ausgefragt, aber nach zwei Stunden verabschieden sie sich mit einem freundlichen Laecheln. Nachdem der angesammelten Muell, ein Glas eingemachte Spagettisosse, ein Sack spanischer Sand und ein paar Muscheln mit Seegras in einem grossen, gelben Sack verschwunden sind, sind wir offiziel einklariert. Der Zoll war entgegen allen Erwartungen ganz easy. Durch einige Sensationsgeschichten ueber Strafgelder und Sanktionen von Kollega Seglern hatten wir unsere Hausaufgaben gut gemacht. Die Visa’s schon mal ueber Internet angefragt, die Ankunft ueber e-mail im vorraus gemeldet und die Souvenirs ein extra Versteck gegeben. Der Vorteil von den ganzen Zollgruselgeschichten ist, das wir die Kueste von Australien fast fuer uns allein haben. Die anderen hunderten Segler die sich in den letzten Wochen in Opua angesammelt hatten sind wieder alle zusammen in Richtung Pazifische Inseln gesegelt. Mit einer guenstigen Wettervorhersage sind an einem Tag 28 Segler abgefahren, um euch mal eine Idee zu geben, das es nicht nur auf der A1 voll ist. Vorueber sind die Zeiten von Rollo Eberhardt und einsame Buchten. Wir haben einen kleinen Vorsprung genommen und werden das segelnde Dorf in zwei Monaten irgendwo in der Naehe der Torre Strait wieder treffen. Einmal eingescheckt sind wir noch 13 Nmeilen den Fluss nach Brisbane raufgefahren und mitten im Zentrum vor Anker gegangen, um die Entbehrungen von einer Ueberquerung wieder auszugleichen. River hatte schon tagelang Alptraeume von davon springenden BigM Hamburgern in Form von Kaengurus. Brisbane ist eine gruene Stadt mit einer modernen, nicht uebertriebenen Ausstrahlung. Inwieweit kann man nicht modern sein, wenn man erst ca. 180 Jahre alt ist.? Wir besuchen das Brisbane Museum (Gratis) und beschauen die Replika von dem “Zeehaen” von Abel Tasman auf Abstand. Ja, auf Abstand, da ich inzwischen eine Aversion gegen Maritieme Museas und dem maennlichen Tick Boote gucken habe. Genau 36 Stunden halten wir es in der Stadt aus. Bis Vincents Nachts wach wird von den sich kehrenden Gezeiten und dem ausgehenden Volk. Bettelnd um eine ruhige Bucht macht er mich wach. Mit der Stroemung fahren wir Samstag den 19ten mit 7 Knoten aus einem tanzenden und feiernden Brisbane raus. Unser naechstes Ziel ist Mooloolaba River, um endlich unsere Freunde in Noosa zu besuchen.
-
01 Juni 2007 - 10:38
Tukker:
Lieve Pelikano's,
Wederom een prachtig verhaal!
Pfff dat wordt straks weer wennen in het drukke Scheveningen!
James moet ook telkens weer wennen:-)
Hugg'z,
Tukker(ik) -
11 Juni 2007 - 10:18
Ruud~:
Zeker weer wennen in het drukke Scheveningen. Net terug uit het stille Bretagne waar drie weken lang golven stonden, heerlijk bijtanken om hier het hastige leven weer voort te zetten :)
Denk ook aan een mini James voordat er een boot komt. Maar met deze verhalen wordt het verlangen naar een boot steeds groter.
Veel plezier,
Ruud~
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley