Oostende - Scheveningen

Uitgeput van een zware oversteek van de Golf van Biskaye en de crossing van The Englisch Channel slijten we met onze trouwe makker “De Pelikaan” de aller laatste dagen van onze wereldreis in het haventje, achter de zuidpier, van Oostende. We moeten nog even bijkomen van zes dagen 30 knopen met alleen korte stops bij Ile de Quessant en Guernsey en komen er nu achter dat die niet in de letterlijk Europees koude kleren zijn gaan zitten. Wisselend zijn de gevoelens tussen vreugde, op het weerzien van familie en vrienden tegenover teleurstelling en verdriet van het definitieve einde van al die mooie avonturen en ervaringen. De haven, zo dicht bij het centrum van Oostende gelegen, is gezellig en gemoedelijk zodat het ons van de weemoedige gedachte afleid het als een definitief laatste vreemde haven op deze fantastische zeilreis te zien. Om toch het gevoel te behouden van “ver” te komen denken we na het zien van de weersberichten pas vrijdag avond te vertrekken. Op die manier kunnen we dan op ons gemakje vanuit Oostende de haven van Scheveningen binnen lopen.
Met een heerlijk briesje varen we vrijdag avond de 22de net voor het schemeren de haven van Oostende uit en een schitterende, ondergaande zon tegemoet. Onder een heldere sterrenhemel en met tientallen verlichte vissersbootjes aan de horizon varen we genietend van de laatste nacht op zee richting onze thuishaven. Het niet geplande weerlichten geeft een extra dimensie aan de nachtvaart en lijkt op veilige afstand ver weg tot dat, Vincent mij tijdens zijn wacht ’s nachts wakker maakt om het tweede rif te zetten. Wind, slagregen en golven zijn inmiddels heftig toegenomen en van de beloofde 15 knopen is op de meters niets te zien. De Noordzee laat zich niet van zijn mooiste kant zien en veranderd langzaam zowaar in een opzwepende klotsbak. Het enige wat we nodig hebben is niet al te veel snelheid wat, zoals je wel raden kan, alles behalve mogelijk blijkt. Zelfs met ingerolde voorzeilen bereiken we droomsnelheden van 8kn en meer.
Veel te snel natuurlijk en van onze strak geplande aankomst bij een gemiddelde snelheid van 4 kn per uur blijft niets meer over. Ook met het 2de rif blijkt dat de snelheid niet afdoende uit de boot kan worden gehaald en zien we ons genoodzaakt om in het ochtendgloren ter hoogte van de Slufter bij de Maasvlakte een door ons tot dan toe nog nooit toegepaste storm tactiek van het bijliggen te moeten uitvoeren. Jawel, in het zicht van de haven zoals het spreekwoord letterlijk luidt. Voor het eerst op deze reis strijken we het grootzeil en rollen alleen de fok uit en zetten deze zoals dit heet bak. Met de helmstok tegengesteld aan de koersrichting gaan we voor een aantal uren bijliggen. Rustig slapen bij deze schommeling is in deze omstandigheid een eufemisme en laten ons daarom gewoonweg op wind en stroming driften. Vijf uur later driften we nog steeds en besluiten we juist nu, wanneer we de noord gaande stroming nog in de rug hebben in ieder geval de Nieuwe Waterweg bij Rotterdam over te steken. In een rap tempo steken we over om daarna alsnog maar even een uurtje voor Hoek van Holland gaan bijliggen. Dan eindelijk kan De Pelikaan verder richting haar thuishaven Scheveningen.
We constateren dat de wieken van de molen van Monster ook na drie jaar nog steeds hun rondjes draaien. Al varend langs de stad met haar mooie duinen begint de skyline van Den Haag zich steeds duidelijker af te tekenen, als ook de pier gestalte begint te krijgen komen het Zuider en Noorder havenhoofd in zicht. Nu zijn we toch een beetje zenuwachtig geworden. Het weer knapt zienderogen op en van de beloofde 15 kn zijn er inmiddels nog maar 12kn over. Snel trekken we onze warme zeilpakken uit en onze shorts aan. Mogelijk dat we anders na drie jaar zomerfoto’s niet herkend zullen worden! Ook leggen we de laatste hand aan de feestelijke versiering van De Pelikaan en wanneer we een zeilboot op ons af zien komen blijken dit Arthur en Monique die met hun “Olisipo” ons samen met Andre, Jupp, Edwin, Lars, Stijn, Vincent & Tom aan boord tegemoet komen zeilen. Al toeterend en zwaaiend met banners tussen hun handen stevenen ze recht op ons af.
Wat een geweldig ontvangst comité en wat een weerzien met hun die we drie jaar alleen in gedachte voor ons hebben kunnen halen. Daar komt Ruud met zijn kite aanvaren en geeft Vincent wanneer hij langs “De Pelikaan” scheert als eerste een Hi Five op het water. Als we bijna tussen de Pieren van Scheveningen zijn komen ze met de speedboot en kano van de surfclub nog even langs en zien we Eric en zijn broer Robert met hun surfplanken naar ons toe paddelen en gooien zwaaiend hun armen de lucht in. Bij het passeren van de geografische lijn tussen de Scheveningse haven hoofden lijkt het alsof deze ontploffen wanneer we aan weerszijden veel van onze vrienden, kennissen, familie, oude schoolmaatjes al zwaaiend en roepend zien staan. Het is te veel om allemaal op te noemen. Langzaam varen we binnen en vergeten bijna dat we het grootzeil nog moeten strijken. Richting de 2de binnenhaven naar de jachtclub worden we begroet door nog veel meer mensen die langs de kade staan en ons toezwaaien.
Voor de deur van onze goede vrienden Peter en Gunnar van Watersport Scheveningen en Performance Sails leggen we De Pelikaan voor de laatste keer tijdens onze wereldomzeiling aan. Als eerste krijgen we van Leonor zelfgemaakte bloemenkransen omgehangen, tussen de mensen menigte staat zelfs de schrijvende pers van de Haagse courant en TV West klaar. Mijn moeder en broer staan waarschijnlijk al uren met een spandoek op de kade, oma Alice en opa Andre hebben voor koude dranken en versnaperingen gezorgd en hebben een echt welkoms feest voor ons georganiseerd.
Dirk en Jopie zorgen geheel in steil met hun haringkar en drachten kleding voor de lekkerste haring die ik ooit na een wereldreis heb gegeten. De belangstelling is overweldigend en maakt het terugkomen in ieder geval een stuk makkelijker. Iedereen nogmaals bedankt die deze dag met ons heeft gedeeld en ervoor gezorgd heeft dat onze wereldomzeiling tot op de laatste dag een onvergetelijk avontuur is geworden!
Liefs, “De Pelicrew”