Telo's, Nias, Hinako's, Banyak
Door: Iris&Vincent
Blijf op de hoogte en volg Zeilboot
28 December 2007 | Thailand, Phuket
20 November 2007 Pulau Bojo (Telo)
Het ene eiland is nog mooier als het andere, maar het weer speelt helaas niet echt mee. De regen komt met bakken naar beneden. We surfen een rechtse golf op een wel erg ondiep rif.
21 November 2007 Pulau Tanahbala
De volgende ochtend vertrekken we naar een 25NM verderop gelegen spot genaamd Mushi. We gooien anker naast de break op 15 meter diepte en surfen de linkse spot Mushi met haar shiftende peak. Na enkele mooie ritten houden we het, bij afnemende swell voor gezien, proberen snel de sneaky sets te vergeten en genieten van de volledige stilte, eenzaamheid, bamboe hutje op het strand en een ondergaande zon.
November 2007 Desperate
Vroeg uit de veren en met het tij in de rug komen we bij een eiland dat niet eens een naam heeft, het is omringd door een schitterend rif met aan de binnenkant ervan lichtblauw water. Het doet ons aan Namotu Island op Fiji denken waar we vorig jaar zijn geweest. De surfspot hier heet Desperate, Vincent en River hebben die middag bij op komend water een mooie surfsessie in een rechtse golf welke eenmaal ingedropped hun in een soort versnelling brengt door links af te buigen en ze als het ware in een bowl sectie doet belanden, dit is weer eens iets anders dan de lange rechte lijnen van de weken ervoor. De dag erna laten de golven het een beetje afweten en verkennen nu het rif onder de zeespiegel, het snorkelen is super. Veel vis omringd door een onderwater lava landschap. De rotsen lijken op kastelen uit een sprookje. River en Roxy proberen hun eerste lobster te vangen. Dat is niet makkelijk op 5 meter diepte. Onderduiken, oren klaren, verder duiken weer klaren, adem zo lang mogelijk inhouden en vooral relaxed blijven daarna niet vergeten het beest proberen uit zijn hol te pakken. De voelsprieten van het beest welke uit de rots steken zien er veelbelovend uit, maar uiteindelijk merken ze dat hij niet eens voldoende vlees voor een persoon heeft, we laten hem nog even doorgroeien.
In de namiddag verbranden we netjes onze vuilnis onder de waterlijn van het eiland en lopen nog even langs het strand wanneer we ploffend cocosnoten naast ons horen vallen, snel kijken we omhoog of het gevaar ook ons betreft. Even verderop zien we dan waar het vandaan komt en kunnen een man in de kruin van een palmboom waarnemen, hij hakt er met zijn kapmes vrolijk op los en doet een regen van cocosnoten naar de aarde begeven. Met doffe ploffen vallen ze voor ons in het zand, hij kijkt en lacht. Met grote rups achtige bewegingen daalt hij af en raapt een noot, met enkele rake klappen word het gescalpeerd en bied ons deze aan, voor de schrik zullen we maar zeggen.
23 November 2007 Crossing Evenaar
Een memorabel moment, en om 19.07 uur passeren na 1 ½ jaar op het Zuidelijk halfrond te zijn gezeild, breedte graad 0 “De Evenaar”. We organiseren een kleine Neptune party, tellen de geografische minuten en seconden af en…….bij de tweede keer is het toch minder spannend. We leggen De Pelikaan stil en springen nog even een paar keer van Noord naar Zuid over, ook Neptunus wordt niet vergeten en krijgt net als de piraten River en Roxy een slok Whiskey en speciaal voor hem gebakken wafels toegeworpen. Helaas kwam hij, zoals de vorige keer toen we tussen Panama en Galapagos de nullijn passeerden, niet zelf aan boord om het in ontvangst te nemen. Wij hebben het daarom maar met een sierlijke boog in de diepte doen verdwijnen. De van achter komende stroming echter zorgt ervoor dat er geen weg terug meer is. We zijn weer op het Noordelijke halfrond.
24 – 27 November 2007 Pulau Nias Lagundri Bay
Lagundri Bay bekend om zijn wereldklasse rechtse golf staat hoog op ons surfers verlanglijstje. Bij het krieken van de dag varen we de met visserbootjes bezaaide baai binnen, er staat een mooie swell. Dit is mooi, erg mooi zeggen we tegen elkaar en direct na het plonsen van het anker doen we hetzelfde en paddelen we met zijn viertjes naar de peak, zo vroeg hebben we het hele terrein nog voor onszelf. Het geluk houd niet lang aan. Binnen een uur houden ons tien locals gezelschap. Met verbazing kijken we naar de surfboards die ze gebruiken. Ze variëren tussen volledig gebroken board, board met afgebroken neus, board zonder achterkant, twee vinnen of 1 vin. Het is ongelofelijk wat ze ermee doen, wat een ander eigenlijk weggooit is voor hun een goed board om de golven mee te lijf te gaan. De golf is magic, alleen de bevolking is minder vriendelijk als dat we dat tot nu toe in Indonesië gewend zijn. Lagundri Bay is hart getroffen door de laatste Tsunami in 2004 en er is nog weinig sprake van wederopbouw. We kunnen de beachboys nog tevreden houden met shorts en kinderkleding die we tegen houtsnijwerk en kettingen ruilen, maar we ontmoeten iemand die met een mes tijdens het surfen is bedreigt omdat hij T-shirts bij de verkeerde persoon gekocht heeft. Als dan onze gevulde benzinetank uit de bijboot wordt gestolen, zien we dat als een slecht teken en besluiten we op 27 november verder naar de Hinako Eilanden te zeilen.
27 November Hinako Island Pulau Bawa
Een ruige ankerplaats, met een nog ruigere surfspot. Het eiland heeft een binnenmeer waar we vanaf de ankerplaats zo opkijken. We hebben zin om voor de verandering eens een duik in zoetwater te nemen, maar helaas wordt het al donker. Morgen is weer een dag. Toevallig lees ik s’avonds in de Lonley Planet over, het binnenmeertje en zijn grote aantal muggen en de extra dreiging die van Malaria uitgaat.
28 November Pulau Asu
Een schitterend Bounty eiland met witte stranden, lichtblauw water, een mooi rif met een linkse golf, maar nu even niet. De laatste zware aardbeving van afgelopen september heeft het eiland en het riff om 2,5 meter opgetild. We hebben ook al in de Mentawai de veranderingen van het rif en de stranden kunnen zien. Vaak waren de grenzen tussen oud en nieuw duidelijk te zien, maar nog nooit was het verschil zo groot.
29 November Pulau Nias Afulu
We zijn terug op Nias, deze keer in het noordelijke deel van het eiland. We kunnen in een zeer beschutte baai ankeren. Er staan nog steeds geen golven en zo besluiten we een kijkje in het dorp Afulu te nemen. De ontvangst door de dorpelingen is hartelijk en er rennen zo’n 50 kinderen vrolijk achter ons aan. Deze keer zijn wij de toeristenattractie. We strijken neer in een warung. De eigenaar legt uit dat het een jaar geleden is dat er mensen van buitenaf langs zijn geweest. Binnen de kortste keren wordt Vincent voor een partij Badminton uitgenodigd, River voor een volleybal wedstrijd en Roxy om met de meisjes touwtje te springen. Alles speelt zich af op het kleine dorpsplein en het is reuze gezellig. De mensen zitten duidelijk van een beetje afwisseling te genieten.
30 November – 6 december 2007 Banyak Islands Pulau Bangkaru en Tuangku (Bay of Plenty)
Pulau Bangkaru heeft geen veilige ankerplaats en zo varen we verder naar Pulau Tuangku. We ankeren buiten het rif in 15 meter diep water. Op het water voelen we namelijk niets van de bijna dagelijkse aardbevingen en zo hebben we er een gewoonte van gemaakt om in dieper water te verblijven. Soms als we aan land komen worden we gevraagd of we de aardbeving van de afgelopen nacht gevoeld of gehoord hebben, maar we merken er nooit iets van. We hebben een onrustige nacht met veel regen en windstoten. We staan om de beurt op om een oogje in het zeil te houden, als plotseling de dieptemeter van 15 naar 3 meter terugloopt. Het bloed vriest in onze aderen. Buiten is natuurlijk geen flikker te zien en een nieuwe blik op de dieptemeter laat weer de gewende 15 meter zien. Het enige wat we kunnen bedenken is dat de boot door de windstoten achteruit wordt geduwd en de meter dit niet aankan. Dan voor het eerst op klaarlichte dag, horen we de aarde grommen. Eerst denken we aan onweer, maar er is geen bewolking en het geluid is veel dieper en lang aanhoudender als bij een onweer. Onze eerst waarneming van een aardbeving. Wat kunnen we anders doen dan in diep water ankeren en alle luiken sluiten? Thuis blijven, tja daar is het te laat voor. Het gebied is en blijft erg actief en dat wisten we van te voren. Een verstandige ankerplaats kiezen is de enige remedie.
2-5 December 2007 Bay of Plenty
River en Roxy worden door de St. Klaas koorts gepakt. Slippers worden gezet, de Klaas CD wordt grijs gedraaid en mijters worden geknutseld. Zal de goed heilig man de afgelen Banyak eilanden vinden? Er zit niets anders op als kruid- en pepernoten zelf te bakken, suiker in boter te smelten en je eigen suikergoed te maken, de Klaas gedachte aan onze Amerikaanse vrienden uit te leggen en vervolgens lootjes voor de surprises te trekken. Een paar dagen lang wordt er geheimzinnig geplant, geschreven en gewerkt. Anders kan het op de werkplaats van St. Klaas ook niet zijn toe gegaan. Natuurlijk wordt er tussen de werkzaamheden door veel gesurft in de Bay of Plenty, op spots die nog geen naam hebben.
Op 5 december om 16.00 uur wordt er op de Pelikaan geklopt. Geweldige surprises komen uit de zak. Golven, surfplanken, Aquariums alles wat met water te maken heeft en de zelfgemaakte cadeaus mogen er zijn. River krijgt zijn eerste surffilm en Roxy een sprookjesboek, waarin zij de hoofdrol speelt.
6 December 2007
Het weerbericht laat zien dat vanaf 11 december de noordoost passaat een kleine adempauze neemt. Tijd voor ons om richting Banda Aceh te vertrekken en aan de oversteek naar Phuket te beginnen. Een bekende charterboot komt de baai in en naar een kort gesprek, wil de inmiddels bevriende kapitein ons drieën met 750 liter diesel verzorgen. Dat is voor ons voordelig want dan kunnen we de 520 mijl naar Phuket zonder tussenstop afleggen en lopen geen gevaar om wat officiële figuren tegen het lijf te lopen, want dat kost elke keer weer centjes. Helaas heeft de grote boot al het interesse van een drietal militairen gewekt, die uit het niets komen opdoemen. Hoe afgelegen zijn deze eilanden ook weer? Lang verhaal kort klein Adolf en Co zijn boos omdat we ons niet bij het hoofdeiland gemeld hebben en willen de boten in beslag nemen of 3 Miljoen Rupia zien en wel snel een beetje. Aangezien we aan het einde van onze reis zitten en er zeker nog wat Rupias voor diesel moet overblijven, breekt dan toch even de zweet uit. Met onze mooiste ogen, 750.000 Rupia en een fles rode Australische wijn wil hij nog eens beide ogen dichtknijpen. Dachten we het niet, maar wat doe je ertegen? Dezelfde avond beginnen we aan onze oversteek en na vijf dagen komen we op 11 december in Phuket Thailand aan.
Het ene eiland is nog mooier als het andere, maar het weer speelt helaas niet echt mee. De regen komt met bakken naar beneden. We surfen een rechtse golf op een wel erg ondiep rif.
21 November 2007 Pulau Tanahbala
De volgende ochtend vertrekken we naar een 25NM verderop gelegen spot genaamd Mushi. We gooien anker naast de break op 15 meter diepte en surfen de linkse spot Mushi met haar shiftende peak. Na enkele mooie ritten houden we het, bij afnemende swell voor gezien, proberen snel de sneaky sets te vergeten en genieten van de volledige stilte, eenzaamheid, bamboe hutje op het strand en een ondergaande zon.
November 2007 Desperate
Vroeg uit de veren en met het tij in de rug komen we bij een eiland dat niet eens een naam heeft, het is omringd door een schitterend rif met aan de binnenkant ervan lichtblauw water. Het doet ons aan Namotu Island op Fiji denken waar we vorig jaar zijn geweest. De surfspot hier heet Desperate, Vincent en River hebben die middag bij op komend water een mooie surfsessie in een rechtse golf welke eenmaal ingedropped hun in een soort versnelling brengt door links af te buigen en ze als het ware in een bowl sectie doet belanden, dit is weer eens iets anders dan de lange rechte lijnen van de weken ervoor. De dag erna laten de golven het een beetje afweten en verkennen nu het rif onder de zeespiegel, het snorkelen is super. Veel vis omringd door een onderwater lava landschap. De rotsen lijken op kastelen uit een sprookje. River en Roxy proberen hun eerste lobster te vangen. Dat is niet makkelijk op 5 meter diepte. Onderduiken, oren klaren, verder duiken weer klaren, adem zo lang mogelijk inhouden en vooral relaxed blijven daarna niet vergeten het beest proberen uit zijn hol te pakken. De voelsprieten van het beest welke uit de rots steken zien er veelbelovend uit, maar uiteindelijk merken ze dat hij niet eens voldoende vlees voor een persoon heeft, we laten hem nog even doorgroeien.
In de namiddag verbranden we netjes onze vuilnis onder de waterlijn van het eiland en lopen nog even langs het strand wanneer we ploffend cocosnoten naast ons horen vallen, snel kijken we omhoog of het gevaar ook ons betreft. Even verderop zien we dan waar het vandaan komt en kunnen een man in de kruin van een palmboom waarnemen, hij hakt er met zijn kapmes vrolijk op los en doet een regen van cocosnoten naar de aarde begeven. Met doffe ploffen vallen ze voor ons in het zand, hij kijkt en lacht. Met grote rups achtige bewegingen daalt hij af en raapt een noot, met enkele rake klappen word het gescalpeerd en bied ons deze aan, voor de schrik zullen we maar zeggen.
23 November 2007 Crossing Evenaar
Een memorabel moment, en om 19.07 uur passeren na 1 ½ jaar op het Zuidelijk halfrond te zijn gezeild, breedte graad 0 “De Evenaar”. We organiseren een kleine Neptune party, tellen de geografische minuten en seconden af en…….bij de tweede keer is het toch minder spannend. We leggen De Pelikaan stil en springen nog even een paar keer van Noord naar Zuid over, ook Neptunus wordt niet vergeten en krijgt net als de piraten River en Roxy een slok Whiskey en speciaal voor hem gebakken wafels toegeworpen. Helaas kwam hij, zoals de vorige keer toen we tussen Panama en Galapagos de nullijn passeerden, niet zelf aan boord om het in ontvangst te nemen. Wij hebben het daarom maar met een sierlijke boog in de diepte doen verdwijnen. De van achter komende stroming echter zorgt ervoor dat er geen weg terug meer is. We zijn weer op het Noordelijke halfrond.
24 – 27 November 2007 Pulau Nias Lagundri Bay
Lagundri Bay bekend om zijn wereldklasse rechtse golf staat hoog op ons surfers verlanglijstje. Bij het krieken van de dag varen we de met visserbootjes bezaaide baai binnen, er staat een mooie swell. Dit is mooi, erg mooi zeggen we tegen elkaar en direct na het plonsen van het anker doen we hetzelfde en paddelen we met zijn viertjes naar de peak, zo vroeg hebben we het hele terrein nog voor onszelf. Het geluk houd niet lang aan. Binnen een uur houden ons tien locals gezelschap. Met verbazing kijken we naar de surfboards die ze gebruiken. Ze variëren tussen volledig gebroken board, board met afgebroken neus, board zonder achterkant, twee vinnen of 1 vin. Het is ongelofelijk wat ze ermee doen, wat een ander eigenlijk weggooit is voor hun een goed board om de golven mee te lijf te gaan. De golf is magic, alleen de bevolking is minder vriendelijk als dat we dat tot nu toe in Indonesië gewend zijn. Lagundri Bay is hart getroffen door de laatste Tsunami in 2004 en er is nog weinig sprake van wederopbouw. We kunnen de beachboys nog tevreden houden met shorts en kinderkleding die we tegen houtsnijwerk en kettingen ruilen, maar we ontmoeten iemand die met een mes tijdens het surfen is bedreigt omdat hij T-shirts bij de verkeerde persoon gekocht heeft. Als dan onze gevulde benzinetank uit de bijboot wordt gestolen, zien we dat als een slecht teken en besluiten we op 27 november verder naar de Hinako Eilanden te zeilen.
27 November Hinako Island Pulau Bawa
Een ruige ankerplaats, met een nog ruigere surfspot. Het eiland heeft een binnenmeer waar we vanaf de ankerplaats zo opkijken. We hebben zin om voor de verandering eens een duik in zoetwater te nemen, maar helaas wordt het al donker. Morgen is weer een dag. Toevallig lees ik s’avonds in de Lonley Planet over, het binnenmeertje en zijn grote aantal muggen en de extra dreiging die van Malaria uitgaat.
28 November Pulau Asu
Een schitterend Bounty eiland met witte stranden, lichtblauw water, een mooi rif met een linkse golf, maar nu even niet. De laatste zware aardbeving van afgelopen september heeft het eiland en het riff om 2,5 meter opgetild. We hebben ook al in de Mentawai de veranderingen van het rif en de stranden kunnen zien. Vaak waren de grenzen tussen oud en nieuw duidelijk te zien, maar nog nooit was het verschil zo groot.
29 November Pulau Nias Afulu
We zijn terug op Nias, deze keer in het noordelijke deel van het eiland. We kunnen in een zeer beschutte baai ankeren. Er staan nog steeds geen golven en zo besluiten we een kijkje in het dorp Afulu te nemen. De ontvangst door de dorpelingen is hartelijk en er rennen zo’n 50 kinderen vrolijk achter ons aan. Deze keer zijn wij de toeristenattractie. We strijken neer in een warung. De eigenaar legt uit dat het een jaar geleden is dat er mensen van buitenaf langs zijn geweest. Binnen de kortste keren wordt Vincent voor een partij Badminton uitgenodigd, River voor een volleybal wedstrijd en Roxy om met de meisjes touwtje te springen. Alles speelt zich af op het kleine dorpsplein en het is reuze gezellig. De mensen zitten duidelijk van een beetje afwisseling te genieten.
30 November – 6 december 2007 Banyak Islands Pulau Bangkaru en Tuangku (Bay of Plenty)
Pulau Bangkaru heeft geen veilige ankerplaats en zo varen we verder naar Pulau Tuangku. We ankeren buiten het rif in 15 meter diep water. Op het water voelen we namelijk niets van de bijna dagelijkse aardbevingen en zo hebben we er een gewoonte van gemaakt om in dieper water te verblijven. Soms als we aan land komen worden we gevraagd of we de aardbeving van de afgelopen nacht gevoeld of gehoord hebben, maar we merken er nooit iets van. We hebben een onrustige nacht met veel regen en windstoten. We staan om de beurt op om een oogje in het zeil te houden, als plotseling de dieptemeter van 15 naar 3 meter terugloopt. Het bloed vriest in onze aderen. Buiten is natuurlijk geen flikker te zien en een nieuwe blik op de dieptemeter laat weer de gewende 15 meter zien. Het enige wat we kunnen bedenken is dat de boot door de windstoten achteruit wordt geduwd en de meter dit niet aankan. Dan voor het eerst op klaarlichte dag, horen we de aarde grommen. Eerst denken we aan onweer, maar er is geen bewolking en het geluid is veel dieper en lang aanhoudender als bij een onweer. Onze eerst waarneming van een aardbeving. Wat kunnen we anders doen dan in diep water ankeren en alle luiken sluiten? Thuis blijven, tja daar is het te laat voor. Het gebied is en blijft erg actief en dat wisten we van te voren. Een verstandige ankerplaats kiezen is de enige remedie.
2-5 December 2007 Bay of Plenty
River en Roxy worden door de St. Klaas koorts gepakt. Slippers worden gezet, de Klaas CD wordt grijs gedraaid en mijters worden geknutseld. Zal de goed heilig man de afgelen Banyak eilanden vinden? Er zit niets anders op als kruid- en pepernoten zelf te bakken, suiker in boter te smelten en je eigen suikergoed te maken, de Klaas gedachte aan onze Amerikaanse vrienden uit te leggen en vervolgens lootjes voor de surprises te trekken. Een paar dagen lang wordt er geheimzinnig geplant, geschreven en gewerkt. Anders kan het op de werkplaats van St. Klaas ook niet zijn toe gegaan. Natuurlijk wordt er tussen de werkzaamheden door veel gesurft in de Bay of Plenty, op spots die nog geen naam hebben.
Op 5 december om 16.00 uur wordt er op de Pelikaan geklopt. Geweldige surprises komen uit de zak. Golven, surfplanken, Aquariums alles wat met water te maken heeft en de zelfgemaakte cadeaus mogen er zijn. River krijgt zijn eerste surffilm en Roxy een sprookjesboek, waarin zij de hoofdrol speelt.
6 December 2007
Het weerbericht laat zien dat vanaf 11 december de noordoost passaat een kleine adempauze neemt. Tijd voor ons om richting Banda Aceh te vertrekken en aan de oversteek naar Phuket te beginnen. Een bekende charterboot komt de baai in en naar een kort gesprek, wil de inmiddels bevriende kapitein ons drieën met 750 liter diesel verzorgen. Dat is voor ons voordelig want dan kunnen we de 520 mijl naar Phuket zonder tussenstop afleggen en lopen geen gevaar om wat officiële figuren tegen het lijf te lopen, want dat kost elke keer weer centjes. Helaas heeft de grote boot al het interesse van een drietal militairen gewekt, die uit het niets komen opdoemen. Hoe afgelegen zijn deze eilanden ook weer? Lang verhaal kort klein Adolf en Co zijn boos omdat we ons niet bij het hoofdeiland gemeld hebben en willen de boten in beslag nemen of 3 Miljoen Rupia zien en wel snel een beetje. Aangezien we aan het einde van onze reis zitten en er zeker nog wat Rupias voor diesel moet overblijven, breekt dan toch even de zweet uit. Met onze mooiste ogen, 750.000 Rupia en een fles rode Australische wijn wil hij nog eens beide ogen dichtknijpen. Dachten we het niet, maar wat doe je ertegen? Dezelfde avond beginnen we aan onze oversteek en na vijf dagen komen we op 11 december in Phuket Thailand aan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
