Mentawai 30oktober - 19november2007

30 okt - 1 nov 2007 Pulau Pagai Petojetsabu

Het is hier, al motorsailend tussen de eilanden van de Mentawai, buitengewoon mooi en zijn daarom blij voor de buitenom route in deze rurale gebieden te hebben gekozen. Je kunt hier gemakkelijk verdwalen in het aan ons voeteneind bevindende tropisch oerwoud. De uitbundige jungle is zo goed als ondoordringbaar. Het eerste eiland waar we ons anker laten vallen is Pulau Petojetsabu. Het rif voor de deur produceert golven welke je nauwelijks ergens op de rest van de wereld zult vinden. De surfbreak Thunders left and Thunders right is alleen iets voor gevorderden. Vincent komt iedere keer met een brede glimlach thuis. Hij verteld over papegaaivissen die als in een glazen vitrine onder je surfboard doorschieten. De kinderen en ik geven de voorkeur aan het strand, ook heerlijk na negen dagen op zee. Er liggen zoveel schelpen voor het oprapen,dat we alleen genoegen nemen met de bijzondere exemplaren. Zo dicht bij de equator ondervinden wij aan den lijve hoe brutaal de zon op je inbrand. Langer dan een uur kunnen we niet buiten de schaduw blijven en ervaren we het als een zegen wanneer de andere dag een dikke wolkenlaag voor de zon schuift. Het nadeel van zo'n laag is alleen, dat er veel of te wel heel veel regen uit komt. Ons geplande Halloweenfeest met onze Amerikaanse vrienden van de OhanaKai en Moorea op het strand valt letterlijk in het water en we krijgen een voorgevoel wat het betekent om in de regentijd door dit gebied te reizen. Hadden we maar niet om een paar wolken gesmeekt.

1 nov - 4 nov 2007 Pulau Pagai Utara (Macaroni's)

Na een laatste ochtendsurf voor Vincent op Thunders left, gaan we verder naar Batumango Bay met zijn surfspot Macaroni's. Tot onze verbazing zien we twee grote charterboten in de wonderschone, grote baai liggen. We tellen zo'n 10 personen in het water. Het wordt nog erger want de twee boten werken in shifts, zodat niet 20 hongerige surfers tegelijk om de golven moeten vechten. Daar komen dan nog wij met drie zeilboten bij, wat gelijk staat aan zes volwassenen en vier kinderen. Het testosteron gehalte in het water is hoog en het wordt duidelijk dat ze niet erg blij met ons zijn. Hoe kan het ook anders, als je een hoop geld voor een exclusieve bestemming hebt betaald en je dan naast een tienjarige meid ligt die dolfijn en schildpad in de line up speelt en de surfers verder nog haar elf jarige broer moeten dulden die de ene golf na de andere surft. Toch wordt de stemming beter nadat we met de kinderen wat verder aan de binnenzijde gaan liggen, zodat we een goed zicht op de surfers hebben en de overgebleven golven kunnen inpikken. Tevens wordt er van onze kant veel gejuicht en complimentjes uitgedeeld, als iemand een mooi rit heeft.

4 nov - 6 nov 2007 Pagai Sipura (Lance's Left, Bintang)

De golven worden minder en het houdt niet meer op met regenen. We trekken verder naar het zuidelijke punt van het eiland Sipura. De golven worden er helaas niet beter op en zo moeten we genoegen nemen met een Beach Break tussen de spot Lance's Left and Bintang. River en Roxy vinden het heerlijk hier, daarom plakken we er nog een dagje aan. Een paar bewoners komen met een kano naar de Pelikaan met hun houtsnijwerk. We spreken s'middags af in hun dorp, maar de stortregen maakt het onmogelijk om er op uit te trekken. We hebben spijt dat we niet gelijk spijkers met koppen hebben geslagen.

6 nov - 7 nov 2007 Pagai Pittojet (Scarecrows)

Op weg naar Pittojet regent het even niet en alles krijgt een kans om te drogen. We gooien het anker bij het eilandje Pittojet voor een rustige nacht. Nog steeds geen beweging in het water. Een Squal zorgt voor een ruw einde van de nacht en omdat we bij 20 knopen ongemakkelijk achter het anker liggen, kunnen we maar beter gaan zeilen richting het dorp Topejat om wat diesel, vers fruit en groenten in te slaan.

7 nov - 11 nov2007 Pagai Sipura Topejat

Het water van de baai van Topejat is troebel en bruin. Langzaam draaien we cirkels om een ankerplaats te vinden. Bij het achteruit zetten horen we ineens een knarsend en schurend geluid. De motor wordt direct in de neutraal stand gezet.
Een voorzichtige eerste test in zijn voorwaartse versnelling geeft het zelfde resultaat. Er zit iets in de schroef is de eerste gedachte. We gooien gelijk het anker om vervolgens een duik te nemen en de schroef van zijn vermoedelijke lijn met een mes te bevrijden. Niets is minder waar, onder water is alles in orde. Met de hand draaien we de schroefas en duidelijk is te horen dat er bij galan iets niet in orde is. We moeten opnieuw ankeren, omdat we langzaam de baai uitdrijven. Bij het opnieuw vooruit varen komt er een deftige stroom water via de schroefas naar binnen en het houdt ook niet meer op als we de motor in zijn vrij zetten. Het bloed bevriest in onze aderen. Het is alsof je naar een grote wond van een dierbare zit te kijken, die niet meer te stelpen is. Ambulance bellen, ANWB bellen, shit toch maar weer eerste hulp. De bilgepomp moet alle 58 seconden bijspringen. We hebben tot nu toe alleen zoutwater binnen gehad omdat we vergeten waren een luik te sluiten of de afsluiter dicht te doen, dit is dus even wennen. De boot naar ondieper water varen kan altijd nog. Met een oude lap en een slangklem kunnen we het stromende water enigszins terugbrengen tot een druppelende regenpijp.
De andere dag (8nov07) duikt Vincent voor meerdere uren met een zelfgebouwde compressor het water in om samen met Bruce van de OhanaKai en Kelly van Moorea naar een mogelijke oorzaak te zoeken. Nog steeds denken we dat we mogelijkerwijs iets binnen hebben gezogen wat uit het galan verwijdert moet worden om nog meer schade op de schroefas te voorkomen. Nu weten we dat ons galan met een special sealsysteem is afgedicht. In dit systeem is de veer die de schijven op spanning houdt geroest, gebroken en nu waarschijnlijk tot stof vermalen. Enige remedie is de boot uit het water om een nieuw sealsysteem in te bouwen. De volgende mogelijkheid ligt nog 700mijl van ons verwijdert. (Thailand Phuket). Van Bruce krijgen we een zogenaamd vetkoord, waarmee het lukt tijdens het ankeren de lekkage volledig te stoppen. Alleen bij het motoren blijft de slangklem met het vetkoord niet optimaal zitten en komt steeds water binnen. Tijdens het varen controleren we ieder uur de schroefas, de pompen en de motorkamer, dit blijkt voorlopig de beste oplossing.
We willen onze reis op 9 nov voortzetten. Nog even met de bijboot en jerrycans zes keer heen en weer varen om diesel te tanken, daar waren we toch ook weer voor gekomen. Tegen de middag lichten we het anker om richting het volgende eiland 20 mijl verderop te vertrekken. Blij even weer onderweg te zijn maken we ons aanvankelijk niet zo druk als we maar 3 knopen maken. Als we na vijf uur varen nog steeds 8 mijl moeten afleggen, de wind op de neus begint toe te nemen en wij met 1,8 knopen tegen de golven in moeten hakken wordt duidelijk dat we de ankerplaats, die in de guide als niet de makkelijkste wordt aangegeven, niet meer voor het donker zullen halen. Nog nooit eerder vertoond deze reis, besluiten we naar de niet minder gemakkelijke, maar wel bekende ankerbaai terug te varen. De wind is aardig toegenomen en de windmeter laat in de vlagen wel eens 29 knopen op de meter zien. Met 7 knopen vliegen we naar de oude plaats terug en bereiken nog net in het schemer de channel. Morgen weer een poging. Die poging moet op 10 nov nog even uitgesteld worden, want demotor wil niet starten. Even alle zekeringen na kijken, spanning op de startaccu's meten etc. etc. We zijn er even zoet mee. Aan het einde van de middag constateren we dat het startrelais doorgebrand is. Enige mogelijkheid om de motor te nu nog te starten is door een kabeltje van de accu direct tegen de startmotor te houden. Dat kan er ook nog wel bij.

Zo 11 nov - Vrij 16 nov 2007 (Pulau Roniki)
We doen opnieuw een poging en zie daar we krijgen een heerlijke zeildag en komen in de middag aan bij Roniki Eiland. Een tropisch sprookje, met wit zand, lichtblauw water, in de wind wiegende palmbomen, bamboe hutjes en een riff wat een rechtse golf produceert. Hier gaan we voorlopig even blijven.

Vrij 16 nov. 2007 - Ma 19 nov 2007 Pulau Pagai Masokut

We varen naar de overkant van de Bay met zijn surfspots E-Bay, Bang-Bang and Pitstop. Het is heerlijk weer en we kunnen voor de verandering de camera mee naar buiten nemen. De hemel is dan ook minder dreigend. Tot nu toe hebben we vanwege de pittige regenbuien maar weinig foto's in de Mentawai kunnen maken en daar moet verandering in komen.

Zondag 18 november 2007 Hoera! Iris jarig

Maandag 19 november verlaten we het eiland Masokut. We stoppen in het plaatsje Muarasibi op het eiland Siberut om wat basisboodschappen te doen zoals fruit en groenten. De ankerplaats is erg slecht. Het lijkt wel een gebergte onder water. De dieptes variëren tussen 3 , 20, 80 en 160 meter. Geen veilige stek om lang te blijven. De buit die we binnenhalen is mager en zo gaan we twee uur later alweer verder. We zien zelfs kans om wat te zeilen. Zo dicht bij de evenaar hebben we meestal weinig of zeer variabele winden. Pulau Siberut is het laatste eiland in de Mentawai en nemen met wat donderslagen en een regenbui afscheid. De volgende eilandengroep is de Telo's.